Wedi i Katherine Chandler ysgrifennu’r ddrama ‘Parallel Lines’ yn 2012, enillodd gwobr Wales Drama Award. Perfformiwyd y ddrama am bythefnos yn 2013 ac yna yn 2014 ac enillodd gwobr Theatre Critics of Wales am y cynhyrchiad gorau trwy gyfrwng y Saesneg. O ganlyniad i’r holl lwyddiant, penderfynodd y cwmni Dirty Protest fynd â’r ddrama ar daith o amgylch Cymru.

Cyflwyna’r ddrama pedwar prif gymeriad o Gaerdydd. Yr ieuengaf ohonynt yw Steph, sydd yn ferch ysgol 15 oed. Mae’n ferch glyfar ond yn dipyn o rebel yn yr ysgol ac yn gorfod ymdopi â’i mam sengl sydd yn butain. Yn athro ar Steph yw Simon. Dyn ifanc, sensitif a chyfeillgar yw Simon a fu’n ffrind i Steph yn yr ysgol. Er hyn, wrth i’r ddrama fynd yn ei flaen, mae Steph yn gwneud cyhuddiad difrifol yn erbyn Simon, a dilyna’r gynulleidfa’r stori sensitif yma.

Crewyd naws annifyr i’r ddrama wrth i’r gynulleidfa gerdded i mewn i’r gofod perfformio, gyda’r theatr wedi’i lenwi â mwg, a’r actorion yn bresennol ar lwyfan. Dwi wastad yn teimlo braidd yn chwithig wrth weld yr actorion yn cyrraedd y llwyfan cyn i mi hyd yn oed gamu i mewn i’r theatr. Awyrgylch amwys sydd wedi gwneud i mi gwestiynu ei bwrpas yn syth cyn i’r perfformiad ddechrau.

Roedd y testun yn hollol newydd i mi ac roedd yn braf gweld cynhyrchiad gwreiddiol cyfoes ar daith o amgylch Cymru. Hawdd oedd dilyn y stori a’i harddull, er, o’r olygfa agoriadol teimlais fy hun yn portreadu cymeriad y fam yn fwy tebyg i chwaer. Teimlais fod ei hymateb i’w ‘hangover’ yn or ddramatig ac yn eithaf ifanc ei hagwedd. Ond eto, roedd y fath yma o actio yn addas iawn wedi i’r gynulleidfa ddechrau ddod i ddeall ei chymeriad tanllyd ac anghyfrifol.

Set minimalistaidd oedd ar lwyfan yn cynnwys cadeiriau a bwrdd yn unig. Teimlais fod yr arddull yma yn cyd-fynd â’r actio cyfoes ac yn plethu i mewn i’r golygfeydd yn llyfn a phroffesiynol. Yn yr un modd, roedd medru gweld yr actorion yn newid ei gwisgoedd mewn ffordd araf a phwyllog yn y cefndir yn ychwanegiad effeithiol iawn wrth iddo wrthgyferbynnu â’r golygfeydd cyflym a stormus oedd yn digwydd ar y brif lwyfan.

Rhaid cyfaddef, teimlais y ddrama ei hun braidd yn hirwyntog ac yn ailadroddus iawn. Roedd strwythur y perfformiad yn eithaf rhwystredig ac roeddwn yn ysu i weld perthynas cudd rhwng Steph (y ferch) a Simon (yr athro) ar lwyfan, ond yr unig bryd a welsom hyn oedd ar ddiwedd y perfformiad. O ganlyniad, nid oedd wir uchafbwynt i’r ddrama. Er hyn, rhaid canmol perfformiadau onest a sensitif yr actorion yn enwedig monolog Julie tua diwedd y ddrama lle mae’n rhannu ei rhwystredigaeth. Diweddglo pwerus a thrawiadol wnaeth gloi’r ddrama a hynny trwy ddelwedd gorfforol sydd wedi aros yn fy nghof.